Lisa* ishte një grua e re që shumë e admironin. Ajo ishte një nga studentët më të mirë të psikologjisë në universitetin e saj dhe ishte e përfshirë me pasion në komunitetin e saj të pavarur të kishës. Ajo drejtoi grupe të të rinjve, organizoi ngjarje dhe dha fjalime frymëzuese. Njerëzit tërhiqeshin nga prania e saj – ajo dukej kompetente, besuese dhe pothuajse e përsosur.

Por pas kësaj fasade me shkëlqim, Lisa po luftonte me një armik të padukshëm: veten.

Reflektimi që diktoi jetën

Lisa jetoi ashtu siç mendonte se duhej. Ajo kishte krijuar një imazh për veten – një version që ishte i përsosur, i pagabueshëm dhe i admirueshëm. Ky imazh u bë busulla e saj, matësi i saj dhe burimi i saj i vetëm i vlerësimit. Ajo ishte si Narcisi nga mitologjia greke, i cili ra në dashuri me reflektimin e tij. Por ndërsa Narcisus mendonte imazhin e tij ideal në ujërat e qeta, Lisa luftoi për ta bërë këtë ideal të dukshëm për të tjerët.

Ditët e saj ishin të mbushura me përpjekje për të mbajtur pamjen e jashtme. Çdo kritikë e vogël për performancën e saj, çdo dyshim për integritetin e saj e bënte këtë reflektim të brishtë të dridhej. Ashtu si Narcisi, i cili ra në dashuri me mashtrimin, Lisa nuk ishte e dashuruar me veten, por me idealin që shihte në pasqyrën e saj të brendshme. Por kjo pamje ishte e brishtë dhe e vërteta pas saj ishte e frikshme: ajo e urrente personin pas reflektimit.

Stuhia brenda

Lisa dinte të fitonte mbi ndjekësit e saj. Miqtë e saj dhe anëtarët e komunitetit e adhuronin atë. Por mjerë kushdo që guxoi ta kritikonte. Për Lizën, kritika ndihej si një sulm ndaj ekzistencës së saj. Ajo shpejt u bë e ashpër dhe lënduese, duke mobilizuar ndjekësit e saj për të dekurajuar ose eliminuar kritikët e saj duke ruajtur fasadën e saj në dukje të përsosur.

Por në momente të qeta, kur askush nuk po shikonte, Lisa ndjeu boshllëkun. Ajo ndjeu dhimbjen, luftën, urrejtjen për veten e saj, ajo shpesh e pyeti veten: “Pse ndihem kaq keq kur të gjithë mendojnë se kam gjithçka nën kontroll?”

Ditën kur u thye pasqyra

Gjatë një konflikti në komunitet, zonja Schneider iu afrua Lizës. Zonja Schneider ishte një grua e moshuar e njohur për mençurinë dhe aftësinë e saj për të arritur te pika. “Lisa,” filloi ajo me qetësi, “ti je mbresëlënëse. Por unë shoh diçka tek ju që më lëndon. “Ju po luftoni kaq shumë – kundër kujt?”

Lisa në fillim mbeti pa fjalë. “Unë luftoj për mirë,” u përgjigj ajo pas një pauze. Por zonja Schneider thjesht buzëqeshi butësisht. “Jo, Lisa, ti je si Narcis. Jo i dashuruar me veten, por me imazhin që ke krijuar për veten. Por kjo nuk është Lisa e vërtetë.”

Fjalët e goditën thellë Lizën. Ajo donte të debatonte, por fyti i shtrëngohej. Për herë të parë kuptoi se sa e lodhur ishte. Zonja Schneider i vuri dorën Lizës në shpatull. “Ti je e dashur, Lisa. Jo për shkak të arritjeve tuaja, jo për shkak të përsosmërisë suaj. Ju jeni të dashur sepse Zoti ju krijoi pikërisht ashtu siç jeni.”

Shikimi në thellësi

Javët e ardhshme ishin një slitë emocionale për Lizën. Fjalët e zonjës Schneider kishin shkaktuar diçka tek ajo që ajo nuk mund ta shtypte më. Një mbrëmje kur ishte vetëm në dhomën e saj, vuri re një pasqyrë në mur. Papritur ajo nuk pa më vetëm fasadën. Ajo e pa veten – të lodhur, të pasigurt dhe megjithatë njerëzore. I dhembte ta shihte veten ashtu, por në të njëjtën kohë ajo ndjehej çuditërisht e lehtësuar.

Ajo filloi ta krahasonte veten me Narcisin. Narcisi ishte mbytur në ujë ndërsa përpiqej të përqafonte reflektimin e tij. Lisa pyeti veten: “A do të mbytem në imazhin tim për veten time, apo do të gjej një mënyrë për ta dashur veten?”

Rruga drejt dashurisë për veten

Lisa filloi t’i bënte vetes këtë pyetje. Ajo mori kohë për t’u lutur dhe për të lexuar Biblën me sy të rinj. Një varg i foli asaj në veçanti: «Duaje të afërmin tënd si veten tënde, Lisa reflektoi: «Nëse nuk mund ta dua veten time, si mund t’i dua të tjerët? Dhe si mund ta kuptoj vërtet dashurinë e Perëndisë nëse nuk mund ta zbatoj atë për veten time?”

Ajo ngadalë hodhi hapat e saj të parë. Ajo filloi të fliste hapur për betejat e saj me një mik. Ajo foli se sa fort e gjykoi veten dhe sa shumë dëshironte njohjen. Shoku e dëgjoi me durim dhe më pas tha: “Lisa, mjafton – ashtu siç je. Dhe nuk jeni vetëm.”

Ishte një pikë kthese. Lisa i lejoi të tjerët të shihnin dobësitë e saj pa e gjykuar. Dhe ajo filloi ta shihte veten me sytë e Zotit: si dikush që është i dashur pavarësisht nga të metat e saj.

Nga imazhi i pasqyrës tek vërtetësia

Me kalimin e kohës, Lisa ndryshoi. Ajo u tërhoq nga udhëheqja e kishës për të mos vepruar më nga presioni apo frika. Në vend të kësaj, ajo filloi të ishte më e sinqertë me njerëzit. Ajo foli për betejat dhe dyshimet e saj, sa shumë e pyeti veten dhe se si mësoi të pranonte dashurinë e Perëndisë.

Njerëzit i qëndruan pranë, por këtë herë për arsye të ndryshme. Ata e vlerësuan Lizën jo për përsosmërinë e saj, por për dobësinë dhe vërtetësinë e saj. Lisa e kuptoi që ajo nuk ishte e dashur për një ideal, por për atë që ishte në të vërtetë.

Përfundim: Pasqyra e thyer dhe liria

Historia e Lizës na tregon se sa e rëndësishme është të heqësh dorë nga iluzioni i “unit të përsosur”. Ashtu si Narcisi, i cili shtrëngoi reflektimin e tij, shumë prej nesh luftojnë me imazhin që kemi krijuar për veten. Por kjo betejë nuk mund të fitohet kurrë, sepse ne kurrë nuk mund të arrijmë atë që përfundimisht na shkatërron.

Liria qëndron në lëshimin e pasqyrës – dhe përqafimin e personit pas saj. Në këtë pranim gjejmë dashurinë e vërtetë për veten. Dhe në këtë dashuri ne mund t’i duam vërtet të tjerët ashtu siç na ka dashur Perëndia.

* Një histori fiktive me një thelb të së vërtetës.

A është Lisa një narcisiste? Çfarë do të thotë vërtet narcisizëm?

Narcizmi shpesh përshkruhet si vetëpërthithje e tepruar. Përkundrazi, narcisizmi reflektohet në faktin që ne refuzojmë veten dhe projektojmë një imazh të idealizuar në botën e jashtme pas të cilit fshihemi. “Narcisti tipik” është një gjë e rrallë. Përkundrazi, ne të gjithë kemi tipare narcisiste brenda nesh në shkallë të ndryshme. Pyetja më interesante, pra, nuk është nëse Lisa është narcisiste, por ajo që tregon historia e saj për të gjithë ne. Ku i shihni paralelet me veten tuaj? Keni momente kur kapeni pas një imazhi të vetes që dëshironi t’u tregoni të tjerëve, ndërsa vetja juaj e vërtetë mbetet në sfond? Cilat nga tiparet e mëposhtme narcisiste njihni te Lisa – dhe cilat ndoshta edhe tek ju?

Qasja jonë ndaj stërvitjes: Jini të sinqertë me veten tuaj

Narcizmi është shpesh një strategji mbrojtëse që fsheh pasiguri të thella dhe dyshime për veten. Të zbulosh se kush jemi në të vërtetë – përtej fasadës – është një dhuratë: do të thotë të mrekullohemi me forcat tona të vërteta dhe të eksplorojmë atë që jemi të aftë. Por dobësitë tona janë gjithashtu pjesë e jona. Shpesh na kanë detyruar të vendosim maskat që fshihemi pas.

Në stërvitjen për narcisizëm, ne ju shoqërojmë në një udhëtim drejt më shumë autenticitetit dhe forcës së brendshme. Ju mësoni të bëheni të vetëdijshëm për pikat tuaja të forta dhe të dobëta. Nuk bëhet fjalë për të hequr qafe dobësitë tuaja apo për t’i shtypur ato. Përkundrazi, ne ju ndihmojmë t’i pranoni ato, të pajtoheni me ta dhe të kuptoni rrënjët e tyre. Ky proces hap rrugën drejt ndryshimit të vërtetë – një ndryshim që nuk rezulton në përsosmëri, por në paqe me veten.

Nuk do t’ju duhet të bëheni një person krejtësisht tjetër – dhe kjo nuk është e nevojshme. Në vend të kësaj, ju mund të mësoni të hiqni avantazhin dhe hidhërimin nga dobësitë tuaja dhe të përdorni me vetëdije pikat tuaja të forta. Në këtë mënyrë, hap pas hapi, do të bëheni një person që e do sinqerisht veten dhe mund ta përdorë këtë dashuri për të bekuar të tjerët.